ไกด์อาร์ม: ได้ยินเสียงน้ำใช่มั้ยครับทุกคน
ทุกคน: ได้ยินค่ะ ได้ยินครับ
ไกด์อาร์ม: คิดว่าน้ำจริงมั้ยครับ
บางคนตอบจริง บางคนตอบไม่จริง
ไกด์อาร์มให้ลองพิสูจน์ว่าสัมผัสของหูเราเชื่อถือได้แค่ไหน โดยการย่อตัวลงไปสัมผัสดูที่ต้นเสียง ว่าเจอน้ำจริงมั้ย แล้วมันก็เป็นน้ำจริงๆ มีต้นไม้ปกคลุม เหมือนกับเป็นบ่อน้ำตกแต่งสวนมีน้ำตกขนาดย่อมๆ สวนนี้ช่างดูสดใสน่าชวนมองจริงๆในความมืดมิด ผมมองเห็นภาพในความคิดของผม จินตนาการไปเรื่อยว่าสวนที่ผมยืนอยู่เป็นอย่างไร นี่เป็นสิ่งที่ดีอย่างหนึ่งของการที่เรามองไม่เห็น เราจะคิดจินตนาการความสวยงามไปเรื่อย ไม่มีขีดจำกัดจากสายตาที่เรามีอยู่ในยามปกติ
ไกด์อาร์ม: เดินต่อมาครับ ข้ามสะพานแล้วชิดขวานะครับ
เราเดินตามคำสั่ง พร้อมกับชิดขวา เจอกับกำแพงให้เราเลียบเดินไปอย่างคุ้นเคยมากขึ้น หลังจากได้ปรับตัวซักพัก แล้วเราก็เจอกับม้านั่ง สัมผัสได้รู้สึกว่าเป็นม้านั่งในสวนทำด้วยโลหะ เพราะมีความเย็น เป็นซี่ๆ อยู่สองตัว ข้างม้านั่ง มีหุ่นผู้หญิงไทยยกมือสวัสดี ที่เรามักเห็นอยู่หน้าร้านขายต้นไม้ตามสวนจตุจักร เราสัมผัสหุ่นนี้อยู่นานเหมือนกับไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นอะไร ถัดจากหุ่นก็เป็นตู้ไปรษณีย์
คลำวัตถุเหล่านี้ไปมา ผมก็รู้สึกว่ามีมือมาคลำที่หัวผม
น้องพลอย: อุ้ยตาย หัวคุณพ่อ ขอโทษค่ะ
คุณพ่อ: ยิ้มในใจ ไม่เป็นไรครับ
เดินต่อไป เราก็ต้องตกใจกับเสียงหมาเห่าเสียงดังขรม ฟังแล้วไม่น่าต่ำกว่า 5 ตัว ทุกคนสะดุ้งเฮือก เพราะไม่ได้ตั้งตัว ผมกวาดมือไปทางซ้ายด้านเสียงหมาเห่า ที่กล้ากวาดมือไปก็คิดว่าคงไม่มีหมาจริงๆ เขาคงไม่ปล่อยหมามากัดนักท่องโลกมืดมั้งครับ ใจก็หวั่นๆ เมื่อกวาดไปก็พบกับประตูรั้วโรงรถ ก็เดาว่ากำลังเดินผ่านบ้านใครซักคนหนึ่งที่เลี้ยงหมาได้หลายตัว เราเจอกับมอเตอร์ไซค์จอดอยู่คันหนึ่ง ก้าวขึ้นสเต๊ป ไกด์ให้เราสังเกตว่าเท้าเราเหยียบอะไรอยู่บ้างตลอดทาง ในจุดนี้พื้นจะมีปุ่มๆ ซึ่งก็คือพื้นที่ออกแบบให้ผู้พิการทางสายตาสามารถเดินตามได้ หากเราสังเกตจะเห็นพื้นเหล่านี้อยู่ตามฟุตปาธ (มีน้องที่อ่านทักมาว่าคำนี้ต้องเขียนอย่างนี้ ไม่ใช่ ฟุตบาท อย่างที่ผมเขียน ขออภัยและขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วย) ทั่วไป
เราข้ามถนนมาอีกฝั่ง ก้าวขึ้นฟุตปาธ เราเจอกับราวแขวนเสื้อผ้าเต็มไปหมด ผมไม่รู้มันคืออะไรจนกระทั่งน้องนักเรียนตะโกนขึ้นมาว่า ร้านขายเสื้อผ้า ถัดจากร้านเสื้อผ้าก็เป็นร้านขายของโชว์ห่วย มีสบู่ ครีม แชมพู สารพัด ให้ลองได้สัมผัส ได้ดม ถัดจากนั้นก็เป็นร้านขายผลไม้ มีผลไม้สารพัดอย่าง น้องยุ้นหยิบเอาสับปะรดรดขึ้นมา พร้อมกับสามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร
ตอนนี้ทุกคนรวมทั้งน้องยุ้นเริ่มรู้สึกคุ้นเคย ไม่มีความกังวลเท่าใดนัก ไกด์พูดนำไปตลอดทาง น้องยุ้นก็หัวเราะแทบทุกคำที่ไกด์พูด น้องๆนักเรียนก็เริ่มที่จะคุ้นเคยกับพวกเราสองคนมากขึ้น
ไกด์อาร์ม: คุณพ่อได้ลูกสาวเพียบเลยนะครับ
น้องยุ้น: ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ผมก็อมยิ้ม
ไกด์อาร์ม: ผมจาพาทุกคนนั่งรถไปพารากอนนะครับ เดี๋ยวหยุดตรงนี้ แล้วผมจะทยอยพาทีละคนขึ้นรถนะครับ เริ่มจากคุณพ่อกับน้องยุ่น ขอมือซ้ายครับคุณพ่อ
ผมยื่นแขนซ้ายไปข้างหน้า ไกด์อาร์มยื่นมือมาจับมือผม พร้อมกับเอามือผมไปจับที่หลังคารถ ความรู้สึกบอกได้ว่าเป็นหลังคาผ้าใบ
ไกด์อาร์ม: ตรงนี้เป็นหลังคารถนะครับ ตอนนี้ขอมือขวาครับ
ผมยื่นมือขวาออกไปอย่างว่าง่าย พร้อมกับกุมมือขวาน้องยุ้นไปด้วย
ไกด์อาร์ม: ตรงนี้เป็นราวจับนะครับ
ไกด์อาร์มเอามือเราสองคนลูบราวซักพักนึง ให้คุ้นเคย ให้สามารถนึกภาพออกว่ารถที่เราจะนั่งก็คือ รถตุ๊กๆ
ไกด์อาร์ม ข้างหน้าคุณพ่อกับน้องยุ่นเป็นที่ขึ้นรถนะครับ ให้ค่อยๆก้าวขึ้นไป จะเจอกับที่นั่งครับ เชิญเลยครับ
เราก็ค่อยๆก้าวตามคำบอกของไกด์ น้องยุ้นก้าวขึ้นไปก่อน ผมก็ก้าวและคอยประคองน้องยุ้นไปด้วย เรานั่งลงไปด้วยความปลอดภัย
ไกด์อาร์ม: โอเคครับ ทีนี้น้องพลอย น้องจิ๊บครับ
ไกด์อาร์ม ได้พาน้องๆทุกคนขึ้นรถอย่างปลอดภัย ทุกคนรู้สึกตื่นเต้น คลำรถ คลำไปทั่ว เอ รถจะวิ่งจริงเปล่าเนี่ย หรือว่าแค่ขึ้นมานั่งแล้วก็ลง เท่านั่นเอง
(โปรดติดตามตอนต่อไป...)
น่าจะพาไปขึ้นรถเมล์นะครับ เวลาเห็นคนตาบอดขึ้นรถเมล์ ข้ามถนน เดินข้ามซอยหรือเดินตามฟุตบาธที่มีสิ่งกีดขวางหรือที่มันไม่ต่อกัน ลำบากน่าดู
ตอบลบ